بررسی بازی Ghost Recon: Wildlands

عنوان Ghost Recon: Wildlands را می‌توان بک بازی شوتر تاکتیکی و تیمی دانست که تا حدود زیادی گیم‌پلی آن به بازی Rainbow Six: siege وفادار مانده است و اگر از دید آمار و ارقام به آن بنگریم، می‌توانیم بگوییم با محصول خوبی روبرو هستیم. عنوانی که به خوبی استانداردهای کشتارهای مخفیانه، هماهنگ و حساب‌شده را پیاده کرده است. فرقی ندارد که چه با دوستانتان بازی را انجام دهید و چه با هوش مصنوعی. به هرحال لذت از پای درآوردن دشمنان با داشتن برنامه‌ای از پیش تعیین شده، برای شما لذت بخش خواهد بود؛ اما متاسفانه به نظر می‌رسد بسیاری از المان‌های مهم این سبک از گیم‌پلی در طبیعتِ وسیعِ بازی گم شده است.

داستان بازی Ghost Recon: Wildlands به هیچ وجه در سطح عناوین Tom Clancy نیست. شما قرار است یک کارتل بزرگ موادمخدر را نابود کنید؛ اما چیزی که به شما انگیزه این‌کار را می‌دهد فقط شکنجه شدن دوستان‌تان و به خطر افتادن جان آن‌ها است. در واقع داستان طوری روایت می‌شود که گویی تمام افراد محلی و بی دفاعی که به دست کارتل کشته می‌شوند، اهمیتی ندارند و موضوع فقط وقتی جدی می‌شود که جان افراد شما به خطر بیفتد. داستان بازی بیشتر حولِ یک انتقام شخصی از کارتلِ «سانتا بلانکا» پیش می‌رود و پیش‌بینی پایان بازی چندان کار سختی نیست. در عوض ما با شخصیت پردازی عالیِ کاراکتر اِل سوئِنو مواجه هستیم. در ابتدای بازی، شاهد یک اتوبیوگرافی و توضیح کامل از سوی ال سوئنو درباره زندگی خودش و کارتلی که به وجود آورده هستیم. کسی که مشخص است از همان کودکی عاشق این بوده که مایکل کورلئونه یا والتر وایت دنیای خودش باشد.

روند بازی به این صورت پیش می‌رود که شما از زیرشاخه‌های ال سوئنو شروع می‌کنید و یک به یک زیر دست‌های وی را نابود می‌سازید و از آن‌ها اطلاعات می‌گیرید تا کم کم به یارانِ اصلی و نزدیکِ او برسید. البته در این راه شما آزادی عمل دارید که به سمت کدامیک از افراد این کارتل بروید و کدام‌ها را بکشید. البته در این راه شما تنها نیستید. شما می‌توانید از نظامیانِ پلیس بولیوی هم کمک بگیرید. در واقعا مراحل فرعی بازی، نوعی کمک به پلیس بولیوی محسوب می‌شود و هرچقدر که در این ماموریت‌های فرعی بیشتر پیش بروید، اتحاد و همکاری پلیس بولیوی هم با شما بیشتر خواهد بود.

گاهی اوقات مکان‌هایی در نقشه برای بازی‌باز مشخص می‌شود که می‌تواند با رفتن به آن‌جا سلاح‌های جدیدی را به دست آورد. این واقعا نکته ارزشمندی در یک بازی شوتر به حساب می‌آید. در حالی که در بسیاری از بازی‌ها شما برای بدست آوردن سلاح‌های جدید باید هزینه‌هایی در داخل یا خارج از بازی پرداخت کنید، Ghost Recon: Wildlands به راحتی سلاح‌های متنوعی را در اختیار شما قرار می‌دهد. در عوض مسئله‌ای که باعث می‌شود این نکته مثبت بسیار کمرنگ شود، این است که شما انگیزه زیادی برای به دست آوردن اسلحه‌ای جدید ندارید؛ زیرا بازی به حدی سخت نیست که نتوان با همان سلاح‌های اولیه، به پایان بخش داستانی رسید. همین قضیه در بخش چندنفره نیز صادق است. البته اگر به سلاح‌هایی برای کشتارهای مخفیانه نیاز داشته باشید (مثل تک‌تیراندازهایی همراه با صداخفه‌کن)، پیدا کردن اسلحه‌ای جدید برای شما مسرت‌بخش خواهد بود.

از اسلحه‌ها که بگذریم، پهبادها یکی از بهترین و ایده‌آل‌ترین تجهیزات موجود در بازی هستند. یک پهباد، حتی بدون ارتقا قابلیت‌هایش، به خوبی می‌تواند دشمنان را برای شما شناسایی و جای آن‌ها را مشخص کند. چنین کارکردی از یک ربات را در عناوینی مثل Splinter Cell: Blacklist و Ghost Recon: Future Soldier هم دیده بودیم. کسانی که امیدوار به استفاده از تکنولوژی‌ها و تجهیزات پیشرفته در بازی Ghost Recon: Wildlands بودند؛ چیزی که تقریبا یکی از مشخصه‌های سری Ghost Recon به حساب می‌رود، با این نسخه از بازی کاملا ناامید خواهند شد. پهبادها تنها تجهیزات تکنولوژیک بازی هستند و متاسفانه مهم‌ترین استفاده آن‌ها شناسایی و مارک کردن دشمنان است. اگرچه با ارتقا پهبادها قابلیت‌های جدیدی به آن‌ها اضافه می‌شود؛ اما این توانایی‌های جدید استفاده چندانی ندارد.

پس از اینکه به کمک پهباد، موقعیت دشمنان را تشخیص دادید، کار شما و همراهانتان تازه شروع می‌شود. شما می‌توانید با هوش مصنوعی به انجام ماموریت بپردازید یا اینکه همراه با بازیکنان واقعی سراغ دشمن بروید. هر یک از این دو روش مزایا و معایب خود را دارند. زمانی که با دوستان حرفه‌ای خود بازی می‌کنید، مطمئن هستید که هر کسی کار خودش را بلد است و دقت و هوشیاری کامل ماموریتش را انجام می‌دهد. از طرفی هم وقتی با هوض مصنوعی حمله را آغاز می‌کنید، می‌دانید که آن‌ها به خوبی هوای شما را دارند و اگر زخمی شوید سریعا برای بهبود وضعیت شما اقدام می‌کنند. مشکلی که در بخش چندنفره پیش می‌آید این است که مدیریت هماهنگ کردن یک تیم کار چندان آسانی نیست. البته همین ناهماهنگی هم جزو قسمت‌ها سرگرم کننده بازی است و حتی گاهی وقتی فقط دو نفر هستید هم شاید کلی دست گل به آب دهید.

شاید بهترین و تحسین‌برانگیزترین قسمت از بازی Ghost Recon: Wildlands را بتوان بازی کردن به عنوان یک Ghost نامید. یعنی اینکه شما باصبوری کامل، تمام جوانب کمپی که دشمنان در آن قرار دارند را زیرنظر بگیرید و تمام اطلاعات را در مورد نحوه حرکت و نقاط کور دشمنان به دست بیاورید و سپس با تجهیزات لازم، بی سر و صدا به قلب دشمن نفوذ کنید. تازه ورود به کمپ فقط یک بخش از ماجراست. بخش دوم کار خروج از لانه زنبور است به ویژه وقتی که قرار است شخصی را هم همراه با خود از کمپ بیرون بیاورید. در مقابل مخفی‌کاری‌ها، شما می‌توانید بصورت کاملا ضربتی و سریع به دشمنان حمله کنید که در این حالت نیز با چالش‌های مختلفی نظیر پناه‌گیری و جابجایی‌های متعدد روبرو خواهید بود. البته این حالت ممکن است با لو رفتن شما در هنگام نفوذ مخفیانه نیز پیش بیاید. یکی از قابلیت‌های خوب بازی این است که دائما شما را از وضعیت هم‌تیمی‌هایتان باخبر می‌کند و مثلا در چنین شرایطی که باید سریعا پا به فرار بگذارید، اگر بدانید که یکی از یاران شما به هدفِ اصلی نزدیک شده یا وی را کشته یا اینکه هدف فرار کرده است، بسیار سودمند خواهد بود. در چنین حالتی است که میدان جنگِ نابرابر، تبدیل می‌شود به یک تعقیب و گریز پرهیجان. البته دستگیر کردن افرادی که فرار می‌کنند چندان آسان نیست، مگر اینکه به موقع سوار ماشین شوید و مهارت خوبی هم در رانندگی و تعقیب و گریز داشته باشید.

به طور کلی گیم‌پلی بازی تنوع بالایی دارد. شما مراحل را به شیوه‌ها و روش‌های متفاوتی می‌توانید طی کنید. همچنین اهداف مراحل نیز می‌تواند متفاوت باشد. برای مثال هک کردن سیستم‌ها، نجات افراد اسیر شده یا حتی دزدیدن یک هواپیما. در واقع می‌توان گفت که روند بازی به زودی خسته کننده نخواهد شد و شما حداقل ۲۰ ساعت گیم‌پلی متنوع را تجربه خواهید کرد؛ اما بعد از تجربه تمامی این حالت‌ها، کم کم احساس می‌کنید بازی تکراری شده است. یکنواختی بازی زمانی بیشتر احساس می‌شود که داستان Ghost Recon: Wildlands هم رو به زوال می‌رود. شنیدن دیالوگ‌های تکراری از سوی بازیکنان هوش مصنوعی واقعا آزار دهنده است. فرض کنید یک دیالوگ مثلا جالب را بیش از ۲۰ بار از سوی یک نفر بشنوید. حتی گاهی هشدارهای کاملا بی‌ربطی نیز به گوش شما می‌رسد. برای مثال شما در عمقِ یک تونل زیرزمینی هستید و بازی هشدارهایی در مورد هلی‌کوپتر به شما می‌دهد، در حالی که شاید مدت زیادی است که از هلی‌کوپتر پیاده شده‌اید.

در کنار این‌ها، طراحی جهان بازی و طبیعت کشور بولیوی یکی از اهداف یوبی‌سافت بوده است تا در کنار انجام مراحل از گشت و گذار در جهان زیبای بازی هم لذت ببرید. چشم‌اندازهای فوق‌العاده‌ای در بازی وجود دارد که شما را حیرت زده خواهد کرد. بازتاب نور از روی اشیای مختلف، جنگل‌های انبوه با درختان فراوان و به طورکلی تنوع طبیعیِ وسیعِ موجود در بازی بسیار چشم‌نواز است. طبیعتِ بازی و ترکیب کوه‌های بلند با زمینی پر از جنگل، ما را تا حدودی به یاد محیط بازی MGS V: The Phantom Pain می‌اندازد. البته نسخه استواییِ آن. پیدا کردن راه از میان صخره‌ها و کوه‌ها چندان هم راحت نیست. در واقع نقشه بازی هم چندان پرجزئیات نیست که تمام سوراخ سنبه‌های این جهان عظیم را به شما نشان دهد و همین اتفاقا شما را تشویق می‌کند تا گشت‌ و گذار و کشفِ جای‌جایِ این طبیعت وحشی ادامه دهید. یکی از امتیازات جالبی که این محیط بزرگ دارد، این است که همیشه یک راه مخفی برای نفوذ به کمپ و محل حضور افراد کارتل یافت می‌شود. فقط کافیست کمی دور تا دور کمپ را بگردید تا یک سوراخی در دیوار پیدا کنید که با جعبه‌های پوشانده شده است، یا اینکه بخشی از فنس‌ها پاره شده یا قسمتی از دیوار ریخته است. به طور کلی نیازی به ورود از راه‌های اصلی نخواهید داشت مگر اینکه خودتان بخواهید.

البته باید این را هم بگوییم که برای تمام کردن بازی شما هیچ نیازی ندارید که همه جای این نقشه را زیر و رو کنید. راه‌های مختلفی برای رسیدن به ال سوئنو وجود دارد و شما با توجه به مسیری که در نقشه خلافکاران و نحوه ارتباط آن‌ها با یکدیگر مشاهده می‌کنید، می‌توانید خیلی سریع به خودِ ال سوئنو برسید. از دیگر نکات بازی تنوع همین زیردست‌های ال سوئنو است. گاهی ممکن است دشمن شما یک کشیک مسیحی باشد که برای ال سوئنو کار می‌کند یا اینکه با یک سرهنگ بازنشسته ارتش آمریکا روبرو شوید.

بازی Ghost Recon: Wildlands به عنوان دومین عنوانِ جهانِ باز از سری بازی‌های Tom Clancy یک شوتر تاکتیکی خوب است که نتوانسته از پتانسیل بالا و فرصت‌های بزرگی که دارد به خوبی بهره ببرد. تمام کردن داستان بازی زیاد طول نمی‌کشد و پس از آن هم بخش چندنفره Ghost Recon: Wildlands حتی با حضور دوستانی حرفه‌ای و هماهنگ، باز هم پس از مدتی از چشم بازی‌باز می‌افتد. با توجه به جهان عظیمی که بازی دارد، حس خستگی و تکراری شدنِ بازی، زودتر از آنچه که انتظارش را دارید سراغتان می‌آید.

منبع:Gamespot

شما می‌توانید با مراجعه به این لینک، بازی Ghost Recon: Wildlands را برای پلفرم PC دانلود کنید.